วิชาสัตตภิธรรม

• - ประวัติสุวรรณโคมคำ
• - กสิณกรรมฐานอันได้แก่มหาภูตรูป 4 ดิน น้ำ ลม ไฟ
• - สอบอารมณ์กรรมฐาน
• - ดาราวิภาค
• - ภูมิทักษา ยามอัฎฐกาล เสาสิเนรุ
• - จุติ ภพทั้ง 21
• - ภูมิกำเนิด กุศล และอกุศลวิบาก จุติปกรณ์
• - พระพุทธรักษา ปฏิสนธิปกรณ์ ภูมิทักษาหลวง
• - การสัมพันธ์ภพ วิธีคำนวณกุศลและอกุศลวิบาก
• - ดาวเสวยอายุ ดาวแทรก ฐานที่4
• - ฉัตรสามชั้น กาลโยค วิธีคำนวณขึ้นแรม
• - สัตตาภิธรรมวัน สัตตาภิธรรมยามใหญ่
• - ยามอุบัติการณ์ นามมงคล
• - ยาเบญจกูล กรรมจักร         

• การศึกษาวิชาโหราศาสตร์ สำหรับพุทธบริษัท ตามคัมภีร์สุวรรณโคมคำ นี้แตกต่างไปจากการศึกษาโหราศาสตร์ จากตำราอื่นๆ เนื่องจาก คัมภีร์สุวรรณโคมคำ ยึดหลักของพระพุทธศาสนาว่าด้วยเรื่อง กฎแห่งกรรม โดยดำเนินตามหลักธรรมอันพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงแสดงเป็นพุทธเทศนาแก่พระอรหันตสาวก โดยยกเอาเรื่อง เหตุ และ ผลของกรรม เป็นเครื่องพิจารณา
  เมื่อพระพุทธองค์ทรงตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ จึงเสด็จไปเทศนาโปรดอัญญโกทัญญะ
  อดีตโหราจารย์ผู้ทำนายพุทธลักษณะ ด้วยกรรมจักรกัปปวัฒนสูตร อันเป็นหัวใจแห่งพุทธศาสนาสรุปได้ว่า
  “ เย ธมฺมา เหตุปปฺภวา
  เยสํ โหตํ ตถาคโต อาห
  เตสญจ โย นิโรดธ จ
  เอวํ วาที มหาสมโณ”
  “ ธรรมใดเกิดแต่เหตุ
  พระศาสดาแสดงเหตุธรรมนั้น
  ด้วยความดับไปแห่งธรรมนั้น
  พระศาสดาแสดงอย่างนี้”
  อันธรรมทั้งหลายทั้งปวงย่อมอยู่ภายใต้ เหตุ หรือเรียกว่า กรรม อันทำให้ สัตว์โลกเวียนว่ายอยู่ใน
  วัฏฏสงสาร ทั้งสิ้นไม่มีใครพ้น กรรม ไปได้ดังมีพุทธพจน์ว่า กมฺมุนา วตตี โลโก สัตว์ทั้งหลายย่อมเป็นไปตามกรรม
  และได้ทรงแสดง อนตฺตลกฺขณสูตร อันเป็นเรื่องเกี่ยวกับองค์ประกอบแห่งชีวิต สัตว์ และ
  องค์ประกอบสิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นโดย กรรม นั้นมี 5 ประการเรียกว่า เบ็ญจขันธ์ คือ
  1. รูป ได้แก่ส่วนประกอบที่เป็นรูปธรรม ซึ่งเรามองเห็นได้ด้วยตาทั้งหมดอันได้แก่ อวัยวะของร่างกายคือ แขน ขา ตา หู จมูก ปาก เป็นต้น
  2. เวทนา ได้แก่ความรู้สึกสุข ทุกข์ พอใจ เสียใจ หรือ เฉยๆ ซึ่งเกิดจากการสัมผัสของอายตนะทั้ง 5 คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นต้น
  3. สัญฺญา การกำหนดจำได้หมายรู้ แยกแยะได้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร เรียกว่าอะไร คือสามารถรู้ข้อมูลที่แสดงความหมายของสัญลักษณ์ที่ชาวโลกใช้เรียกอันได้แก่ นามหรือ สรรพนาม เป็นต้น
  4. สงฺขาร องค์ประกอบ และคุณสมบัติต่างๆของจิตที่ปรุงแต่งให้ดีหรือชั่ว ได้แก่ความคิด
  ทางกุศลหรืออกุศล เช่น โลภ โทสะ โมหะ และ พรหมวิหาร ๔ เป็นต้น
  5. วิญฺญาณ การรับรู้ของอารมณ์ รูป เสียง กลิ่น รส โผสฐัพพะ จากประสาท ต่างๆ
  เป็นต้น
  เบ็ญจขันธ์ทั้ง 5 นี้ เกิดขึ้น(อุปาท)ดำรงสภาพ(ฐิติ)สิ้นสุดสลายไป(ภงฺค)ด้วยอำนาจแห่งกรรม
  ซึ่งเกิดขึ้นจากการกระทำของผู้นั้น กรรม นี้คือ เหตุ อันจะแสดง ผล สนองต่อผู้กระทำไปเรื่อยจนกว่าจะหมด คล้ายกับการเป็นหนี้ที่ต้องใช้หนี้ ให้หมดไปนี้เรียกว่า ผลกรรม ซึ่งจะแสดงผลทั้ง กุศลกรรม(ความดี) และ อกุศลกรรม(ความชั่ว) ในทางปรมัตเรียก ผลกรรม นี้ว่า วิบาก ซึ่งจะแสดงผลให้ สัตว์โลก นั้นได้รับสุข หรือ ทุกข์ ตาม วิบาก หรือ ผลกรรม ของตนนั้น มี 2 ประการ
  1. กรรมในอดีต (ปุพฺเพกตปุญฺญตา) คือ กรรมที่ได้กระทำไว้ในชาติปางก่อน และผลกรรมนั้นติดตัวมากับ จุติ และเข้า ปฏิสนธิ ในชาตินี้ เพื่อได้รับผลกรรมที่ตนได้กระทำไว้นั้น
  2. เวทนา ได้แก่ความรู้สึกสุข ทุกข์ พอใจ เสียใจ หรือ เฉยๆ ซึ่งเกิดจากการสัมผัสของอายตนะทั้ง 5 คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นต้น
  3. สัญฺญา การกำหนด
  จำได้หมายรู้ แยกแยะได้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร เรียกว่าอะไร คือสามารถรู้ข้อมูลที่แสดงความหมายของสัญลักษณ์ที่ชาวโลกใช้เรียกอันได้แก่ นามหรือ สรรพนาม เป็นต้น
  4. สงฺขาร องค์ประกอบ และคุณสมบัติต่างๆของจิตที่ปรุงแต่งให้ดีหรือชั่ว ได้แก่ความคิด
  ทางกุศลหรืออกุศล เช่น โลภ โทสะ โมหะ และ พรหมวิหาร ๔ เป็นต้น
  5. วิญฺญาณ การรับรู้ของอารมณ์ รูป เสียง กลิ่น รส โผสฐัพพะ จากประสาท ต่างๆ
  เป็นต้น
  เบ็ญจขันธ์ทั้ง 5 นี้ เกิดขึ้น(อุปาท)ดำรงสภาพ(ฐิติ)สิ้นสุดสลายไป(ภงฺค)ด้วยอำนาจแห่งกรรม
  ซึ่งเกิดขึ้นจากการกระทำของผู้นั้น กรรม นี้คือ เหตุ อันจะแสดง ผล สนองต่อผู้กระทำไปเรื่อยจนกว่าจะหมด คล้ายกับการเป็นหนี้ที่ต้องใช้หนี้ ให้หมดไปนี้เรียกว่า ผลกรรม ซึ่งจะแสดงผลทั้ง กุศลกรรม(ความดี) และ อกุศลกรรม(ความชั่ว) ในทางปรมัตเรียก ผลกรรม นี้ว่า วิบาก ซึ่งจะแสดงผลให้ สัตว์โลก นั้นได้รับสุข หรือ ทุกข์ ตาม วิบาก หรือ ผลกรรม ของตนนั้น มี 2 ประการ
  1. กรรมในอดีต (ปุพฺเพกตปุญฺญตา) คือ กรรมที่ได้กระทำไว้ในชาติปางก่อน และผลกรรมนั้นติดตัวมากับ จุติ และเข้า ปฏิสนธิ ในชาตินี้ เพื่อได้รับผลกรรมที่ตนได้กระทำไว้นั้น
  2. เวทนา ได้แก่ความรู้สึกสุข ทุกข์ พอใจ เสียใจ หรือ เฉยๆ ซึ่งเกิดจากการสัมผัสของอายตนะทั้ง 5 คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นต้น
  3. สัญฺญา การกำหนดจำได้หมายรู้ แยกแยะได้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร เรียกว่าอะไร คือสามารถรู้ข้อมูลที่แสดงความหมายของสัญลักษณ์ที่ชาวโลกใช้เรียกอันได้แก่ นามหรือ สรรพนาม เป็นต้น 4. สงฺขาร องค์ประกอบ และคุณสมบัติต่างๆของจิตที่ปรุงแต่งให้ดีหรือชั่ว ได้แก่ความคิด
  ทางกุศลหรืออกุศล เช่น โลภ โทสะ โมหะ และ พรหมวิหาร ๔ เป็นต้น
  5. วิญฺญาณ การรับรู้ของอารมณ์ รูป เสียง กลิ่น รส โผสฐัพพะ จากประสาท ต่างๆ
  เป็นต้น
  เบ็ญจขันธ์ทั้ง 5 นี้ เกิดขึ้น(อุปาท)ดำรงสภาพ(ฐิติ)สิ้นสุดสลายไป(ภงฺค)ด้วยอำนาจแห่งกรรม
  ซึ่งเกิดขึ้นจากการกระทำของผู้นั้น กรรม นี้คือ เหตุ อันจะแสดง ผล สนองต่อผู้กระทำไปเรื่อยจนกว่าจะหมด คล้ายกับการเป็นหนี้ที่ต้องใช้หนี้ ให้หมดไปนี้เรียกว่า ผลกรรม ซึ่งจะแสดงผลทั้ง กุศลกรรม(ความดี) และ อกุศลกรรม(ความชั่ว) ในทางปรมัตเรียก ผลกรรม นี้ว่า วิบาก ซึ่งจะแสดงผลให้ สัตว์โลก นั้นได้รับสุข หรือ ทุกข์ ตาม วิบาก หรือ ผลกรรม ของตนนั้น มี 2 ประการ
  1. กรรมในอดีต (ปุพฺเพกตปุญฺญตา) คือ กรรมที่ได้กระทำไว้ในชาติปางก่อน และผลกรรมนั้นติดตัวมากับ จุติ และเข้า ปฏิสนธิ ในชาตินี้ เพื่อได้รับผลกรรมที่ตนได้กระทำไว้นั้น
  2. เวทนา ได้แก่ความรู้สึกสุข ทุกข์ พอใจ เสียใจ หรือ เฉยๆ ซึ่งเกิดจากการสัมผัสของอายตนะทั้ง 5 คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นต้น
  3. สัญฺญา การกำหนดจำได้หมายรู้ แยกแยะได้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร เรียกว่าอะไร คือสามารถรู้ข้อมูลที่แสดงความหมายของสัญลักษณ์ที่ชาวโลกใช้เรียกอันได้แก่ นามหรือ สรรพนาม เป็นต้น
  
  4. สงฺขาร องค์ประกอบ และคุณสมบัติต่างๆของจิตที่ปรุงแต่งให้ดีหรือชั่ว ได้แก่ความคิด
  ทางกุศลหรืออกุศล เช่น โลภ โทสะ โมหะ และ พรหมวิหาร ๔ เป็นต้น
  5. วิญฺญาณ การรับรู้ของอารมณ์ รูป เสียง กลิ่น รส โผสฐัพพะ จากประสาท ต่างๆ
  เป็นต้น
  เบ็ญจขันธ์ทั้ง 5 นี้ เกิดขึ้น(อุปาท)ดำรงสภาพ(ฐิติ)สิ้นสุดสลายไป(ภงฺค)ด้วยอำนาจแห่งกรรม
  ซึ่งเกิดขึ้นจากการกระทำของผู้นั้น กรรม นี้คือ เหตุ อันจะแสดง ผล สนองต่อผู้กระทำไปเรื่อยจนกว่าจะหมด คล้ายกับการเป็นหนี้ที่ต้องใช้หนี้ ให้หมดไปนี้เรียกว่า ผลกรรม ซึ่งจะแสดงผลทั้ง กุศลกรรม(ความดี) และ อกุศลกรรม(ความชั่ว) ในทางปรมัตเรียก ผลกรรม นี้ว่า วิบาก ซึ่งจะแสดงผลให้ สัตว์โลก นั้นได้รับสุข หรือ ทุกข์ ตาม วิบาก หรือ ผลกรรม ของตนนั้น มี 2 ประการ
  
  1. กรรมในอดีต (ปุพฺเพกตปุญฺญตา) คือ กรรมที่ได้กระทำไว้ในชาติปางก่อน และผลกรรมนั้นติดตัวมากับ จุติ และเข้า ปฏิสนธิ ในชาตินี้ เพื่อได้รับผลกรรมที่ตนได้กระทำไว้นั้น
  2. เวทนา ได้แก่ความรู้สึกสุข ทุกข์ พอใจ เสียใจ หรือ เฉยๆ ซึ่งเกิดจากการสัมผัสของอายตนะทั้ง 5 คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นต้น
  3. สัญฺญา การกำหนดจำได้หมายรู้ แยกแยะได้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร เรียกว่าอะไร คือสามารถรู้ข้อมูลที่แสดงความหมายของสัญลักษณ์ที่ชาวโลกใช้เรียกอันได้แก่ นามหรือ สรรพนาม เป็นต้น 4. สงฺขาร องค์ประกอบ และคุณสมบัติต่างๆของจิตที่ปรุงแต่งให้ดีหรือชั่ว ได้แก่ความคิด
  ทางกุศลหรืออกุศล เช่น โลภ โทสะ โมหะ และ พรหมวิหาร ๔ เป็นต้น
  5. วิญฺญาณ การรับรู้ของอารมณ์ รูป เสียง กลิ่น รส โผสฐัพพะ จากประสาท ต่างๆ
  เป็นต้น
  เบ็ญจขันธ์ทั้ง 5 นี้ เกิดขึ้น(อุปาท)ดำรงสภาพ(ฐิติ)สิ้นสุดสลายไป(ภงฺค)ด้วยอำนาจแห่งกรรม
  ซึ่งเกิดขึ้นจากการกระทำของผู้นั้น กรรม นี้คือ เหตุ อันจะแสดง ผล สนองต่อผู้กระทำไปเรื่อยจนกว่าจะหมด คล้ายกับการเป็นหนี้ที่ต้องใช้หนี้ ให้หมดไปนี้เรียกว่า ผลกรรม ซึ่งจะแสดงผลทั้ง กุศลกรรม(ความดี) และ อกุศลกรรม(ความชั่ว) ในทางปรมัตเรียก ผลกรรม นี้ว่า วิบาก ซึ่งจะแสดงผลให้ สัตว์โลก นั้นได้รับสุข หรือ ทุกข์ ตาม วิบาก หรือ ผลกรรม ของตนนั้น มี 2 ประการ
  1. กรรมในอดีต (ปุพฺเพกตปุญฺญตา) คือ กรรมที่ได้กระทำไว้ในชาติปางก่อน และผลกรรมนั้นติดตัวมากับ จุติ และเข้า ปฏิสนธิ ในชาตินี้ เพื่อได้รับผลกรรมที่ตนได้กระทำไว้นั้น
  2. กรรมในปัจจุบัน (ปจฺจุบันกมมฺ) คือ กรรมที่ทำในขณะปัจจุบันแล้วได้รับผล หรือ แสดงผลในทันทีทันใด เช่น การทำบุญกับพระอรหันต์เจ้าเป็นต้น